Onlangs kreeg ik het boek “Fristho, vooruitstrevende meubelen” van een vriend cadeau. Wat een heerlijk boek voor iemand die van vintage design houdt!

Bron: uitgeverij Bornmeer, 2014

Het boek is geschreven door historicus Fred Looper en vertelt de geschiedenis van meubelfabriek Fristho: de Friesche Stoel- en Houtwarenfabriek. Minder bekend misschien dan bijvoorbeeld Gispen of Artifort, maar zeker zo vooruitstrevend en internationaal van groot belang. Het boek geeft een prachtig beeld van deze Friese meubelfabriek te midden van het mid-century modern design.

Fristho wordt in 1921 opgericht door Arnould Merckx. Hij heeft internationale aspiraties en werkt al snel samen met bekende, met name Scandinavische, designers. Inger Klingenberg wordt als jonge ontwerpster aangetrokken en ook William Watting wordt met de Modernart serie erg succesvol.

Van alle Nederlandse meubelfabrikanten in die tijd is Fristho de belangrijkste vertegenwoordiger van het Scandinavisch design. Niet alleen qua vormgeving, maar ook in ambachtelijkheid, materiaalkeuze en kwaliteit.

Hoewel het brede publiek deze meubels omarmt, is het Deens design niet altijd even geliefd bij het artistieke deel van de branche, met name vertegenwoordigd in het tijdschrift Goed Wonen. Daar vindt men de ontwerpen vaak te traditioneel en harmonieus en streeft men naar de meer strakke lijnen van het functionalisme.

Fristho laat echter zien ook een meer gewaagdere avant-gardistische stijl te kunnen voeren. In de tweede helft van de jaren ’50 worden Kho Liang Ie en Wim Crouwel als ontwerpduo aangetrokken. Zij vertegenwoordigen juist het strakkere functionalisme. De J-serie van Kho Liang Ie, waaronder een prachtig strak vormgegeven wandmeubel van palissander hout, onderstreept de nieuwe koers van Fristho.

Eind jaren ’60 verandert ook deze trend. Er komt weerstand tegen het strakke functionalisme en er is meer ruimte voor romantiek. Fristho schakelt snel en ontwerpt de Twen-serie, praktische meubels, gericht op jongeren, waarbij wandmeubel, tafel en stoelen bij elkaar passen, in de typische kleuren en dessins van de flower-power.

De jaren daarna krijgt Fristho het echter steeds moeilijker. Het is de jaren ’70 en bruine robuuste landelijke meubels (ja, inderdaad … klop, klop) doen hun intrede. Dit past niet bij de stijl van Fristho en de omzet neemt af. Eind jaren ’70 moet Fristho uiteindelijk haar deuren definitief sluiten.